Лесни тајни

          “И им кажа: Вам ви е дадено да ги знаете тајните на царството Божјо, а на оние, надворешните, сé ќе им се кажува во параболи, за да гледаат со очи, и да не видат, да слушаат со уши, и да не разбираат, оти се бојат да не се покајат некогаш, та да им се простат гревовите.“ (Марко 4, 11-12)   

Којзнае колку се прекрасни тајните на царството Божјо. Таму е сокриена веста за рајот, местото за кое ми копнее душава иако мојата фатаморгана за него е изградена само врз моите проекции што би бил најголемиот спокој. Потоа тајна за царството тука на земјата уште додека е во нас, кое важи само за оние со очистен храм, и трепетот кој го создава креиран само да поддржува крила и нивниот лет во целосна слобода. Тајната за љубовта, најголемиот двигател и суштинска сеисполнетост на царството, поставена врз односот Татко и деца и незанемарливо присутна во сите случувања, па дури и оние најбезначајните од типот на дишам, значи постојам. Тајната на солзите, Немупосветени и врели, нелажливи, неинаетливи и непотрошени попусто за скршена играчка, вистински солзи со течност и тајновита соленост и внатре полни со покајание, желба и истовремено толку силна немоќ за промени, носачи на зборови испратени од прекрстени раце и неми усни кои кажуваат сé. Тајната на молитвата и нејзината улога да го потврди и доизрече она што го загрцнаа солзите, нејзината моќ да го омекне и онака нежното срце Господово и го убеди Неговото потполно разбирање дека пред Него стои само едно загубено јагне кое го демнат волци лигавејќи се над неговата застранетост. Толку лесни тајни за распознавање и без сомнеж најдоволно лоби да се преживее тестот на земјата во последните времиња кои кога ќе дојдат ќе го подигнат и поклопецот врз свеќата.

А, надворешните ќе слушаат само параболи. И покрај степенот на нивната мудрост единствено што ќе слушнат се обични приказни чија поука ќе биде недоволно интересна за да би ја ставиле во срцето или барем сочувале во некое друго сокровиште од каде подоцна би ја искористиле за поголем профит. Ќе гледаат со очи и нема да ја видат милоста за која се зборува наоколу, која ќе треба да се прави со сопствени раце, а потоа и да се прима со истите нив, но многу несразмерно ако се земе во предвид дека се давало во зрнца, а добивало со грстови. Ќе слушаат со уши и нема да разберат бидејќи единственото нешто што сакаат да го слушнат е суетниот говор на телото никогаш незадоволено ниту од храна, облекло, ниту од страсти и нечистотии, ниту пак за топлина од погрешни извори. Така, тие се бојат да не го разберат сето ова, ги откријат тајните на плодноста па да мора да се покајат за да ја ползуваат. Пресметливо им е да се покајат за да го добијат наследството, но не доволно тоа да го сторат по потешкиот пат кога веќе ги имаат демонските подметнувања на заменските задоволства кои траат кратко. А, ако се покајат некогаш ќе им се простат гревовите. За жал и тоа не им значи како и на нивниот татко убиец кој беше исфрлен од Небото и кој не сакаше да има близок однос со Бога, а го привлекуваше позицијата бог и болна семоќност, и веројатно подобро е, размислувано со нивни разум и сиромашна логика, да си го скаменеш срцето и да не ги слушнеш поуките кои те раскринкуваат и ти говорат за твојата гревовност, да не дозволиш на совеста да ти ги маркира твоите грешки и те моли да се променеш, за едноставно да не дознаеш дека си негоден. Страшна е таа тајна дека некаде надвор од тебе има добрина која треба да ја стекнеш или повратиш ако веќе си ја загубил. Ќе бидеш поинаков од мнозината, ќе немаш ништо друго освен царството Божје, ќе бидеш светол од радост недоосознаена и ќе мораш за сето тоа да се оставиш стариот себе на крстот. Ако макар за миг тоа ти изгледа тешко ти ќе си го скаменеш срцето во летаргија и ќе продолжеш по познатиот пат кој води во Езерото.

Блажени се оние на кои им е дадено да ги знаат тајните на царството Божјо. Посакувам да дознаам барем една од нив. И не да го направам тоа од сурова љубопитност склона на озборување, туку да почувствувам удел во честа укажана на блажените кои постанале такви кога на почетокот им била откриена најпрво една малечка тајна.

                                                                                                                                    

Потреба од Лекар

          “ Кога го чу тоа Исус, им рече: Здравите немаат потреба од лекар, а болните. Не сум дошол да ги повикам праведниците,туку грешниците – на покајание.“ (Марко 2, 17)   

Комплетно сум здрав, нормално ако се исклучи мал дебаланс помеѓу малиот и големиот притисок, понекоја утринска главоболка и црни мисли на депресија пред првиот сон. И не ми е потребен лекар бидејќи можам да се насладувам на еден тон храна неподелен ниту помеѓу два оброци, имам сеуште силна желба по скоро секое суштество од спротивниот пол, можам еден талант да претворам во педесет уште пред моите соработници да сфатат дека сé прелажани, ја сакам зависта која ми е доволен предизвик да го победам оној што од мене погордо ќе прозвучи. И не му е потребен лекар на еден ваков претставник на светот кој никому не останува должен по лошото, кој гази по живи и трупови со единствена умисла да се стаса до дестинацијата, кој го живее животот како само еднаш да се прави тоа, кој не се разликува со животните ниту по инстиктите, кој делува сосема здраво ценејќи по неговиот напредок. И кој би зборувал за лекар кога никогаш симптомите не ја преминале границата и онака вулгарно да ја повредат совеста, туку секогаш, сосема идилично стојат на работ на лицемерието и иронично се потсмеваат. Здрав ли сум?

Комплетно сум праведен, нормално ако се исклучи малиот дебаланс во калибрацијата на мојата вага за мерење на тоа што е право, а што не е. Праведно е да ја имаш најслатката храна во светот во количина барем два пати поголема од обемот на сварливост на твојот желудник. Праведно е да ги исполнеш сите желби на сите сетила на телото со што голем дел од денот ќе бидеш помеѓу нирваната и катарзата. Праведно е да бидеш најголемиот трговец во светот во чија добивка ќе бидат вклучени крвта, потта и солзите на вредните и непроценливото задоволство од измамата. Праведно е да бидеш центар на целодневното внимание кое нема да биде само себепосветување туку и очекување и од другите да ги искажуваат своите воздишки јавно и запрепастувачки силно. Праведно е да се цица животот до последната капка, до бессознание кое ни смртта не би можела да го пробуди, за да таа проклетницата, единствената пречка до полнотата, биде победена и й биде понудено да се повлече како би еден земјанин бил славен до вечноста. Праведно е она што им се случува на другите, а сите го сместуваат во категоријата трагедија, да не се случува и на себе си поради праведноста на природата да ги ништи само селектираните несреќници поинакви од прифатеното јас. Најправедно е тоа да добиваш се она што посакуваш бидејќи демончето ти дошепнало дека доволна посветеност е само онаа со која сите желби се фокусираат во листата и дека доволна реализација е само онаа кога си бог врз сопствениот живот. Праведен ли сум?

Болните имаат потреба од лекар. Не е рак или сида, но страстољубие значи да си слободен да избираш, да посакуваш и љубиш, да го поседуваш и од(из)живееш, и да го покаеш и проколнуваш. Барем да беше рак, ќе го прогонуваше низ телото, отсекуваше, умртвуваше, терапираше ... Ова, ти застанало пред тебе, не бега, а те повикува, го дофатиш ли на небото си, го завршиш ли под земјата си. Лекарот не пишува рецепти, веќе го ставил лекот во преградата од срцето каде е доста фрекфентно и секој може да прочита дека бремето може да се истовари секој ден во секој час. Во товарот секако се вклучени и помислите чија тежина е најенормна.

Тој дојде да ги повика грешниците на покајание. Кој ли е грешник, зошто, кога згрешил, тоа ли е грев? Психолошка револуција, надитрување со совеста, непрепознавање на непријателот, непознавање на борбата, непризнавање на безумието ... Сите сме грешни уште од непослушноста на прародителите и кога остро би ги осудиле за тоа што го сториле, и кога питомо би ја оправдале нивната измаменост. Повикот е пратен, да ги искажеме своите самозалажувања во почетокот во нејасен разговор дека ние сме тие изгубените, а потоа низ солзи дека каколот не дава да се откорне од нашите дамари и дека ни е потребна помош. Солзите  треба да бидат барем врели, не за да го убедиме Господа за да ни прости, туку да остават траги по образите кои ќе не потсетуваат на стариот човек и на уште една можност да го оставиме на крстот.