Доказ за вера

 “ ... нека слезе сега од крстот, па ќе поверуваме во Него.“ (Матеј 27, 42)   

Колку чуда и да ни се случат во животот наш неверлив, сите ќе му ги препишеме или на нашата заслуга или ќе ги игнорираме во нивната суштина да бидат чудо верувајќи дека се појавиле како обичен настан. За нас е само обичен настан зачнувањето во утробата на таа мајка, животот низ бура на настани во тоа семејство, формирањето на земски човек со свои особености, борбата на тагата и радоста и нивните продукти со директно влијание врз душата, и се останато неспоменато точно до часот на смртта. Малцина веруваат дека тој обичен настан го надгледуваат безброј суштества групирани во две репрезентации, ангели и демони, и двете склони да дошепнуваат, извикуваат и оттргнуваат и сето тоа молчешкум. На врвот од се е Седржителот, Кој ги познава тајните на сите срца и секогаш ги зацврснува скрушените или му дозволува на Мамона да ги искушува горделивите. Според тоа тие обични настани се вистински чуда, секој ден, во секоја нивна секвенца и копнеат да бидат сфатени со нивното вистинско име кое ќе не поттикне средбата со нив да ја доживееме како лекција од чие учење и исполнување ќе зависи исходот на нашето утре.

За да поверуваме во Него требаше да слезе од крстот, да ни покаже дека вистина ја има таа моќ да се спротистави на волјата на првосвештениците и наредбата на Пилат, на армијата Римјани наоколу, на клинците со кои беше закован... Можеби требаше помпезно да одлета од крстот, или истиот го преполови, или пак исчезне од него како вешт магионичар и се појави подалеку, на врвот од соседниот рид обвиен во магла. Тогаш запрепастено со наполу отворена уста ќе верувавме дека Тој има надчовечки способности и воодушевено, подготвени и дури да аплаудираме ќе бевме возбудени дека баш ние бевме сведоци на таа сцена, која мнозина не можат ниту да ја замислат. И уште неверливи ќе Го почекавме да се врати, физички да ни се претстави дека навистина Тој е оној ист облик од крстот, за што дополнително ќе се увериме ставајќи го прстот во раните од клинец. И само една секунда подоцна доколку некој одлучи повторно да го врати таму и закова, нашите убедувања се враќаат на патот по кој оди меурот од сапуница и онака надуени завршуваат распрснати во најмали капкички, сега повторно сомничави во Него за уште еднаш да го стори истото. На нашите очи многу им е потребно повторување на чудата за да си останат спокојни дека она што го гледаат сега ќе биде навистина истото и наредниот пат, односно таа дежа ву навика им овозможува да бидат потрпеливи помеѓу едно и друго чудо. Но, очигледно дека тие ја загубиле врската со срцето до кое често пристигнуваат лажни информации.

Блажени се оние кои ќе поверуваат без да видат. Не го видов слегувањето од крстот, ниту неподмрднатиот камен од гробот од каде беше произнесувањето на Небото. Но, во срцето длабоко знам дека сето тоа се случи, зошто Тој го кажа тоа. Му верувам на Гласот кој никогаш не ме излагал и чија топлина се граничи со копнежот уште повеќе да се слуша и да заштити од валканиците во светот. Некогаш е строг и прекорен, но покајно принудува на враќање на патот чија целна линија покажува нагоре. Некогаш е мил и трпелив, и изнудува солзи кои не сакаат да запрат додека ништо не остане непрочистено. Дури и со затворени очи води кон стадото, преку пречките и нуди утеха во привремените порази кои не се погубни така како што изгледаат. Дејствува и трновито, секогаш вознемирувачки во точка која потсетува дека концентрацијата од суетата треба да се пренесе на болката, само додека гордоста напушти. Никогаш не оди во пензија, неуморен е како куќа на камен, која колку и да ја удираат брановите, си останува на своето место. И ти не би поверувал на тој Глас? Имаш ли нешто поопипливо во светот, нешто што ќе даде поцврста гаранција дека страстите не мирисаат посмрдливо од трулежните коски во гробовите? Или некоја сила што ќе вети вечност, и сама за себе несвесната дека ќе заврши во огненото езеро? Не. Па тогаш слушни го Гласот и Неговата благодет, зборува со многу грижа за тебе и сеуште верува во твоето покајување.