Sunday, September 4, 2016

Потреба од Лекар

          “ Кога го чу тоа Исус, им рече: Здравите немаат потреба од лекар, а болните. Не сум дошол да ги повикам праведниците,туку грешниците – на покајание.“ (Марко 2, 17)   

Комплетно сум здрав, нормално ако се исклучи мал дебаланс помеѓу малиот и големиот притисок, понекоја утринска главоболка и црни мисли на депресија пред првиот сон. И не ми е потребен лекар бидејќи можам да се насладувам на еден тон храна неподелен ниту помеѓу два оброци, имам сеуште силна желба по скоро секое суштество од спротивниот пол, можам еден талант да претворам во педесет уште пред моите соработници да сфатат дека сé прелажани, ја сакам зависта која ми е доволен предизвик да го победам оној што од мене погордо ќе прозвучи. И не му е потребен лекар на еден ваков претставник на светот кој никому не останува должен по лошото, кој гази по живи и трупови со единствена умисла да се стаса до дестинацијата, кој го живее животот како само еднаш да се прави тоа, кој не се разликува со животните ниту по инстиктите, кој делува сосема здраво ценејќи по неговиот напредок. И кој би зборувал за лекар кога никогаш симптомите не ја преминале границата и онака вулгарно да ја повредат совеста, туку секогаш, сосема идилично стојат на работ на лицемерието и иронично се потсмеваат. Здрав ли сум?
Комплетно сум праведен, нормално ако се исклучи малиот дебаланс во калибрацијата на мојата вага за мерење на тоа што е право, а што не е. Праведно е да ја имаш најслатката храна во светот во количина барем два пати поголема од обемот на сварливост на твојот желудник. Праведно е да ги исполнеш сите желби на сите сетила на телото со што голем дел од денот ќе бидеш помеѓу нирваната и катарзата. Праведно е да бидеш најголемиот трговец во светот во чија добивка ќе бидат вклучени крвта, потта и солзите на вредните и непроценливото задоволство од измамата. Праведно е да бидеш центар на целодневното внимание кое нема да биде само себепосветување туку и очекување и од другите да ги искажуваат своите воздишки јавно и запрепастувачки силно. Праведно е да се цица животот до последната капка, до бессознание кое ни смртта не би можела да го пробуди, за да таа проклетницата, единствената пречка до полнотата, биде победена и й биде понудено да се повлече како би еден земјанин бил славен до вечноста. Праведно е она што им се случува на другите, а сите го сместуваат во категоријата трагедија, да не се случува и на себе си поради праведноста на природата да ги ништи само селектираните несреќници поинакви од прифатеното јас. Најправедно е тоа да добиваш се она што посакуваш бидејќи демончето ти дошепнало дека доволна посветеност е само онаа со која сите желби се фокусираат во листата и дека доволна реализација е само онаа кога си бог врз сопствениот живот. Праведен ли сум?
Болните имаат потреба од лекар. Не е рак или сида, но страстољубие значи да си слободен да избираш, да посакуваш и љубиш, да го поседуваш и од(из)живееш, и да го покаеш и проколнуваш. Барем да беше рак, ќе го прогонуваше низ телото, отсекуваше, умртвуваше, терапираше ... Ова, ти застанало пред тебе, не бега, а те повикува, го дофатиш ли на небото си, го завршиш ли под земјата си. Лекарот не пишува рецепти, веќе го ставил лекот во преградата од срцето каде е доста фрекфентно и секој може да прочита дека бремето може да се истовари секој ден во секој час. Во товарот секако се вклучени и помислите чија тежина е најенормна.
Тој дојде да ги повика грешниците на покајание. Кој ли е грешник, зошто, кога згрешил, тоа ли е грев? Психолошка револуција, надитрување со совеста, непрепознавање на непријателот, непознавање на борбата, непризнавање на безумието ... Сите сме грешни уште од непослушноста на прародителите и кога остро би ги осудиле за тоа што го сториле, и кога питомо би ја оправдале нивната измаменост. Повикот е пратен, да ги искажеме своите самозалажувања во почетокот во нејасен разговор дека ние сме тие изгубените, а потоа низ солзи дека каколот не дава да се откорне од нашите дамари и дека ни е потребна помош. Солзите  треба да бидат барем врели, не за да го убедиме Господа за да ни прости, туку да остават траги по образите кои ќе не потсетуваат на стариот човек и на уште една можност да го оставиме на крстот.




No comments:

Post a Comment