Духот е бодар, но телото е слабо

        “Па кога дојде при учениците и ги затече како спијат, и му рече на Петра: Толку ли не можевте еден час да останете со Мене будни? Бидете будни и молете се, за да не паднете во искушение: духот е бодар, но телото е слабо.“   (Матеј 26, 40-41)   

Сонот, таа компонента со повеќе значења е дел од напорите да се излезе од себе си и се заживее во некој друг свет или пак едноставен предуслов кој мора да биде исполнет за да се овозможи нормално функционирање на човековата природа. Без оглед на дефинираноста, неговата прегратка е многу потребна и кога се работи за состојба на исцрпеност која предизвикува раздразливост и мртви сетила за борба, и кога верата е силна и настојува своето испитување да го поткрепи со соништа за невиденото на небесата. Но, ова е приказна за неговите негативни импликации врз присебноста и времето кое еден човек би требало поинаку да го користи за да може да опстојува среде случувањата на земјата. Можеби многу е грубо да се зборува за нешто негативно околу спокојната лежерност зад затворените очни капаци и хоризонтална положба која не бара многу труд и напори, а можеби ќе биде малку појасно ако се каже дека не се говори за еден детски сон пресликан со високо подигнати рачиња над главчето и табула раза случувања кои му претходеле и го иницирале. Ова е приказна за сонот на оние кои сеуште не се повратиле како деца што царството Небесно ги очекува и оние кои на својата табла имаат премногу чкртаници. Тоа се оние кои спијат иако надвор се случува сенешто, дремат и не ги разликуваат звуците на предупредување. Капаците им се залепиле бидејќи не сакаат да го видат она што не им се допаѓа и се задржуваат само во сопствено креираниот свет на илузии. Дури и кога алармот на нивната совест панично се обидува да ги пробуди, ноншалантно ќе го исклучат несвесно убедени дека не прават ништо лошо во еден свет со зарѓани критериуми.

Толку ли не можеме барем еден час да останеме будни? Во тој час можат да се случат толку многу работи поради кои и судбината ќе добие поинаков тек. На пример ќе заборавиме да го простиме долгот на нашиот ближен и со гнев ќе заврши средбата која беше добра тест процена на висината на нашата милост и смирение. Или мислите ќе ни одлутаат по мирисот на кокетната сосетка предизвикувачки облечена и недостојно соблечена во нив, со што горчливо ќе ги повториме зборовите на Учителот дека прељубата се врши и во срцето. Или зависта ќе не гризне кон сопственикот на луксузен имот и автомобил и копнежот ќе не клоцне кон идилата во слики кои не вметнале во неговата кожа без оглед на дамките по неа. Или спротивно од невините илузии на девојчето со кибритчињата ќе ги палиме неуморно и трошиме последните чкорчиња на нашата свест, беспоштедно вложување на сите атоми енергија и дури резервите сочувани за пензионерските денови, сите желби нестрпливо натрупани во еден кош во неуредност и без приоритет кои газејќи се и удирајќи помеѓу себе настојуваат да го пронајдат својот пат до површината  и исполнувањето, со анархија на чувствата сведени ту на среќа од придобивките во матна близина, ту на плач од честите разочарувања. Колку многу превривања за само еден час летаргично тонење налик на сон.

Да бидеме будни и да се молиме за да не паднеме во искушение бидејќи духот е бодар, но телото е слабо. Се согласи духот да му прости на ближниот како што Таткото го прави тоа со нашите долгови, а телото ќе се покори на безгневноста и ќе ја оттурне својата природа. Ќе се молиме за бистар поглед кон сосетката, неконцентриран кон она што не измачува, а телото ќе нема друг избор освен нормалната реакција која следува по студениот туш. Духот ќе го разбере и нашиот пад кога се зборува за зависта, но нема и да дозволи нејзините црнила да се прошират повеќе од под ноктите, каде ќе ги задржува додека му даде време на телото да здивне и го прифати богатството безбедно од крадец и молци. И најстрашното, да се заузда нашата слобода, страст за страстите, убеденост дека овој единствен и краток живот треба да се живее раскошно слатко по шемата на Мамона, и целосно невозможното тоа да се стори сам, без помош од Пастирот. Духот е бодар, има многу волја за добро и се што е доблест и визии како тоа се прави, телото е слабо, во обрач од искушенија, се дави од секоја подадена рака полна со задоволства кои за да ги фати треба да зачекори кон живиот песок. Молитвата ќе ги спои нивните предности и недостатоци во новиот човек без предрасуди дека неговата битка е предвреме изгубена, со полнота која се стреми кон совршениот Исус, со одлучноста дека телото мора веќе еднаш да се распне, и со насмевката кон искушенијата кои се веќе минато.